Ervaringsverhaal van Simone

Na een bijzondere ontmoeting vroeg Mirjam mij of ik mijn ervaringsverhaal wil delen. Dit wil ik met alle liefde doen. Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Simone, getrouwd, moeder van drie prachtige kinderen hier op aarde, en woon in het oosten van het land. Graag neem ik jullie mee in mijn verhaal. Een verhaal van hoop en leven. En ik bid dat dit verhaal je hart mag raken.

Mijn leven begon in een situatie die niet mooi en lieflijk was. Eigenlijk is dit veel te zacht uitgedrukt. Het begon namelijk gruwelijk, vreselijk en onbegrijpelijk. Mijn verhaal begon namelijk met drie mannen die mijn moeder verkrachtten.

Een gebeurtenis waarbij veel mensen het terecht vinden om abortus te plegen. Een verhaal waarbij mensen het misschien zelfs wel adviseren. De confrontatie om met een kindje te leven die herinnert aan de verkrachting, kon weleens te heftig zijn. Er zijn dan ook mensen geweest die het met mijn moeder hebben gehad over abortus. Waarin ze noemden dat ze mij weg kon laten halen, mijn leven kon laten beëindigen. Maar mijn moeder koos voor mij, ze koos voor mijn leven. Ze koos voor het leven dat God gaf.

Een keuze die ze diep in haar hart wist. God gaf haar dit leven, dus er was hoop. Was het altijd makkelijk? Zeker niet. Op het moment dat ze voor mijn leven koos had ze niet veel. Ze stond er alleen voor, maar er kwamen mensen op haar pad die voor ons hebben gezorgd. Zo woonden we een tijdje bij een ander gezin uit de kerk na mijn geboorte. En is ze zowel praktisch als emotioneel gesteund, door meerdere mensen.

Na een paar jaar trouwde ze met een lieve man, die mij als zijn kind heeft aangenomen. Die zijn naam aan mij heeft gegeven. Ik kreeg een echte papa, een papa die er voor me was. Een vader waarmee ik door de kamer danste, waar plezier mee werd gemaakt. Waar ik vele rondjes mee kon hardlopen en skaten. Een vader die van me hield en die me koesterde als zijn eigen dochter. Later kreeg ik zelfs een zusje en broertje die ik voor geen goud had willen missen.

Er was ook een rauwe kant aan dit verhaal. Want ja, ook het moment van horen hoe ik verwekt ben kwam. Dit was moeilijk. Ik voelde me ontwricht en eenzaam. De helft van mijn familie leek voor mijn gevoel weg te vallen. Ik liep met veel vragen: ‘Wie was ik nou eigenlijk? En waarom moest mij dit overkomen? Waarom moest mijn moeder dit gruwelijke meemaken?’.

Tegelijk is dit ook een periode in mijn leven geweest waarin ik me getroost voelde, omdat ik ook een Papa in de hemel had. Er was een zeker weten dat God van me hield, en dat Hij mij vanaf het begin heeft gewild. Dat ik hier op aarde ben met een reden.

Ik groeide op, trouwde een lieve man en werd een paar jaar later zwanger. Bijzonder en mooi, en tegelijk enorm confronterend. Waar veel vanzelfsprekend zou moeten zijn, was dit het voor mij niet. Er werd namelijk om de medische geschiedenis gevraagd. Van mijn moeders kant kon ik wat opschrijven, van mijn vaders kant helemaal niks. Ik wist het gewoon niet. Ik kon het niet vragen, terwijl ik het wel wilde weten.

Mijn man en ik hebben inmiddels drie kinderen hier op aarde, onze eerste zwangerschap eindigde helaas al snel in een miskraam. Hierna raakte ik snel zwanger van onze oudste zoon, en kregen we later nog een dochter en zoon.

De zwangerschap van onze dochter ging niet van een leien dakje. Tijdens een normale controle rond de 18 weken, hoorde ik dat er alles behalve regelmaat in haar hartslag zat. De verloskundige bevestigde dit met een verwijzing naar het ziekenhuis als gevolg waar we diezelfde middag direct heen moesten. Deze stuurde ons weer door naar het UMCG, want het klonk niet goed. Wat enorm spannend was dit. Onze dochter werd volledig nagekeken en er werden een paar zorgpunten genoemd, naast haar hartje. We kregen de keuze voor een vruchtwaterpunctie en kregen allerlei mogelijkheden te horen over wat er mis kon zijn met onze dochter. De kans leek groot dat ik medisch zou moeten bevallen. De artsen drongen aan op een vruchtwaterpunctie. Ook voor ons, want dan konden we nog de keuze maken om haar leven te beëindigen. Deze opmerking overrompelde me en maakte me ook boos van binnen, want hoezo zouden we een abortus willen? Dit mooie meisje groeide in mijn buik, ik voelde haar al bewegen. Ook al zou er van alles mis zijn, dan nog was haar leven kostbaar. Dan nog mocht ze veilig zijn in mijn buik. Daarnaast weet ik hoe kostbaar het leven is, en dat er altijd hoop is. Ik leefde namelijk zelf toch ook?

We kozen ervoor om geen vruchtwaterpunctie te doen en te vertrouwen op onze God. We wilden geen onnodige risico’s nemen. We hebben mensen om ons heen gevraagd om te bidden voor ons meisje, dat ze gezond zou zijn. Dat het ritme weer goed zou worden en dat ze zou leven. De volgende controle bleek haar hartje weer normaal te kloppen! God heeft onze gebeden verhoord. Onze gebeden werden zelfs zo verhoord, dat ik weer onder controle mocht van de verloskundige.

Dit is een enorm spannende periode geweest, maar ook een periode waarin we hebben gezien dat God het laatste woord heeft. Onze dochter is uiteindelijk thuis geboren.

Wat ik graag wil meegeven is dit:

Er is altijd hoop. Ik wil niet oordelen, situaties kunnen vreselijk zijn en vol wanhoop. Maar er is een God van hoop. Een God die leven geeft, midden in het moment dat het zo enorm donker lijkt te zijn.

Hoop, wanneer je wanneer je iets vreselijks hebt meegemaakt en niet weet hoe door te gaan. Hoop, wanneer je denkt dat het beter is voor het kindje om niet ter wereld te komen. Hoop, wanneer artsen iets anders zeggen.

Elk leven is kostbaar, en elk leven kan van betekenis zijn. Hoe klein ook.

Ik geloof dat het aan God zelf is om over leven en dood te beslissen. Dit is niet aan ons als mensen. Wij zien niet alles en wij weten niet alles. God wel. Hij weet wat we nodig hebben, Hij weet waarom we hier zijn. Hij heeft een groter plan. Hij heeft mijn moeder hersteld en gezegend. Hij heeft mij hersteld en gezegend. Hij heeft zelfs een wonder in mijn moederschoot gedaan. Voor God is niets onmogelijk.

‘…Kies dan het leven, opdat u leeft, u en uw nageslacht.’

Deuteronomium 30:19